Saba en KL en dan is het alweer voorbij
Door: Jan
Blijf op de hoogte en volg Jan
15 November 2014 | Iran, Īrānshahr
Hallo lieve vrienden en familie,
Dit is alweer het laatste verslagje van deze reis. Wat ons betreft is de tijd voorbij gevlogen. Jammer dat het voorbij is, maar wel heel leuk om jullie straks allemaal weer te zien!
De laatste avond in Ubud was erg gezellig. Het restaurant waar we gingen eten had bbq avond en een zanger met gitaar. Lekker eten en die jongen kon serieus goed spelen! In tegenstelling tot alle andere restaurants van Ubud kreeg deze de tent zelfs redelijk vol. Ik was megaverbrand op de brommer eerder die dag, omdat ik me heel eigenwijs niet had ingesmeerd. Gelukkig waren we strategisch naast een fontein opgesteld, zodat Nadine de servetten kon nat maken die ik gebruikte om mijn benen de broodnodige verkoeling te geven. De bediening zat ons verbaasd aan te staren, maar bleef wel lekker doorhobbelen met biertjes. Uiteindelijk liepen we heel gelukkig en met een stuk in de kraag achterstevoren de tent uit.
We waren op dinsdag van Bali naar KL gevlogen. Wederom met onze vriendjes van Malindo Air. Ik moet zeggen, een van de beste vluchten ooit! Er was weliswaar wat vertraging, maar we zaten zo relaxed dat dat helemaal niet erg was. Sowieso was de stoel naast ons vrij gekomen omdat de luidruchtige jongen die er zat liever naast zijn vrienden wilde gaan zitten om samen dingen in het Indisch te schreeuwen. Dat maakte wel ruimte voor ons, zodat Nadine lekker kon liggen. Daarnaast hadden we bij de incheckbalie gevraagd of er plek was met extra beenruimte en die was er, zodat ik zelfs gestrekt kon liggen. Daarbij heeft Malindo hele goede tv's met leuke films en zijn de prijzen uiterst schappelijk.
Vanaf KLIA2 namen we weer de bus de stad in. Dat is echt top geregeld en bijna gratis, €2,50 pp voor een uur rijden. Helaas waren we net als de stoere jongens achterin gaan zitten. Daarnaast had de bus de vering zo afgesteld dat het leek alsof we met een rubberbootje over het IJsselmeer gingen, dus Nadine werd een beetje misselijk, gewoon een beetje misselijk...
Eenmaal in KL stapten we uit in de buurt van Chinatown en liepen we al vrij vlot tegen een goedkoop hotel aan, niet te ver van de bussen en van de night market, de plek waar je goedkope namaaktommel kan kopen en waar een bar zit die Leffe Blond verkoopt. Ah yeah. De kamer was piepklein, zo'n 6 m2 maar had wel tv en een vet luxe regendouche. 's Avonds hebben we de eerste souvenirs gekocht na keiharde onderhandelingen, waarbij de verkopers net deden alsof we hun kinderen wilden kopen. Daarna nog even een een Leffe en een subwaybroodje gedaan en bijtijds naar bed gegaan. Om 7 uur hobbelden we namelijk alweer het hotel uit op zoek naar ontbijt en een bus om naar het vliegveld te gaan. Die was vlot gevonden, maar kwam wel erg laat, waardoor we hem een klein beetje knepen. Uiteindelijk ging het allemaal prima en hadden we ruim tijd over om in te checken, nog een keertje ontbijten en naar Saba, in het noorden van Borneo, te vliegen met Malaysia Airlines (jaja, wij durven).
Ik had wel een beetje verwacht dat dit een luxe vlucht zou zijn, maar dat viel reuze tegen. Enorm op elkaar gepakt en helaas geen entertainment, anders dan een kind wat om het kwartier van achteren tegen de stoel aan trapte. Het was gelukkig niet zo ver, 2,5 uur, dus prima. We landden volgens plan op Sandakan AirPort. Dat is ongeveer de helft van vliegveld Eindhoven, met maar liefst 1 landingsbaan. Heel anders dan KLIA.
We hadden tevoren al een hutje geboekt in het Sepilok Forest Edge resort. Echt een heel mooi resort, met goed verzorgde tuin met daarin de hutjes, een dorm, een restaurant en een piepklein zwembadje. De meeste vijvers zijn groter en dieper, maar als het 32' is dan ben je er dolblij mee. Het resort ligt tegen het regenwoud aan (hence the name) en is gevuld met insecten, kippen, van die koeien met horens (Nadine dacht dat ze een olifant hoorde brullen, bleek zo' koei te zijn, haha) gecko's en zelfs af en toe een slang. Als je op zoek bent naar rust en natuur, dan is dit je ding. Natuur vinden wij ook vet en rust mag ook, maar hier is het wel echt megakalm. Er zijn haast geen mensen hier, behalve af en toe een toergroep die mekaar een uurtje zwijgend aankijken en dan weer de bus in hoppen, op naar een volgend avontuur. Wel bizar trouwens dat al die mensen de toertjes doen, want die zijn echt joegend duur hier. Een dagje apen kijken en een wandeling door de jungle: € 120, en zo verder. Zelf naar de apen gaan kost €7,50 en de jungle is overal, dus dat is gratis en hooguit moet je nog voor een tientje een gids nemen. Wij besloten dus te passen voor de toers, want Hollanders als we zijn gaan we natuurlijk niet zomaar geld wegsmijten.
Daarnaast waren er nog een handjevol andere gasten en het personeel. De bar sluit rond tien uur en tegen die tijd kun je werkelijk een kanon afschieten. Verder is het een restaurant voor lifestyle dining, wat dat ook moge zijn, dus er is helaas weinig normaals te krijgen, maar wel veel vergezochte combi's zoals perentosti en saté met cocosnotensaus. Het was best okee eten, maar wij houden meer van mie goreng en saté met satesaus. We aten derhalve met graagte bij de cafetaria's van de attracties of van andere hotels.
Je zou denken dat we dan supervroeg wakker zouden zijn en ons op tijd konden melden voor het voeren van de Oerang Oetangs, maar niets was minder waar. Na het ontbijt moesten we redelijk doorstappen naar het Oerang Oetang conservation center, alwaar je de beste kans hebt om wilde oerang oetangs te spotten in heel de wereld. Bezweet en wel kwamen we daar aan, om tot de blije conclusie te komen dat we zo ongeveer de enige gasten waren. Dat duurde maar heel even, want eenmaal op het platform aangekomen stond er een gigantische menigte met camera in de aanslag te wachten op de apen.
Gelukkig kwamen die wel en konden we voor het eerst deze fantastische beesten live aanschouwen. Het conservation center haalt de oerang oetangs op die locals vinden in dorpen en op de palmolieplantages en koopt ze van mensen die ze als huisdier houden (freaks). Het doel is dat ze eerst wat apenskills leren en daarna weer het regenwoud in gaan. De eerste tijd komen ze dan vaak nog extra eten halen in de buurt van het centrum en dat is het moment waarop je ze als toerist kan zien.
Omdat we een kaartje hadden voor de hele dag en het centrum 's middags ook nog een keer open gaat besloten we dat we na de lunch nog een keer wilden gaan, want dan zou het waarschijnlijk minder druk zijn. We hebben nog even het filmpje meegepakt over het hoe en wat rondom aap en Centrum en daarna hadden we wel weer trek gekregen.
We gingen lunchen bij een ander resort dan het onze. Het eten was niet erg boeiend maar daarna... We waren net klaar met eten toen we ineens een oerang Oetang zagen lopen op de balustrade van het restaurant, op weg naar onze tafel! Aangezien we net hadden geleerd dat een boze oerang oetang je zo aan stukken trekt, stonden we maar even op en deinsden een paar meter terug. De serveerster wist echter te vertellen dat deze aap wel vaker langs kwam en had haar Michelle genoemd. Ze was schijnbaar op zoek naar ketchup (!) en die hadden wij op tafel staan. Echt heel gaaf om te zien van zo dichtbij! Nadat het personeel de ketchup in veiligheid had gebracht klom de aap op het dak en liep daar nog wat rondjes.
's Middags gingen we terug naar het conservation center en nu was het inderdaad een stuk rustiger. We hebben deze keer ook veel meer apen gezien. Wat vooral gaaf was, was dat ze niet zozeer voor het voeden kwamen, maar meer met hun eigen apenstreken bezig waren. Een heel grote oerang Oetang kwam op het pad zitten op een balustrade en joeg daar iedereen angst aan, vooral doordat de verzorger iedereen bleef waarschuwen voor zijn agressieve neigingen. Echt een prachtig beest wel en uiteraard hebben we de camera helemaal ramvol staan met hem!
Toen we later op het pad liepen kwam hij ineens voorbij hupsen en als we niet een tikkie terug hadden gedeinsd (help Jan HELP!) was ie over onze tenen heen gestapt. Als we levensmoe waren geweest hadden we hem kunnen aaien.
Er was ook nog een andere oerang oetang komen aanslingeren, die een beetje camerageil leek. Hij liep direct op de menigte af, die gillend uit elkaar ging, haha. Daarna klom hij op het dak van het plateau waar iedereen stond en ging vanaf daar lekker breed doen en wies kieken! Echt een geweldige middag en helemaal de moeite waard om voor naar Saba te gaan!
Die avond hadden we gegeten in het restaurant van het resort en na een paar biertjes gingen we moe en zeer voldaan naar de hut. Aldaar werden we verrast door een beest, dat ik even vlug zag en daarna niet meer. Ik hoorde hem echter wel lopen tegen de muur en over het plafond, pok pok pok pok. Even later zag ik hem weer en het bleek echt de godzilla onder de gecko's te zijn. Normaal gesproken zijn we altijd heel blij met gecko's op de kamer, want die eten muggen. Maar deze was zo enorm, dat we het toch niet heel relaxed vonden. Ten eerste omdat dat beest de hele nacht loopt over het plafond. Normaal is dat prima, maar deze annabolenvariant was zo zwaar dat je hem dan ook steeds heel goed hoorde. Daarnaast hebben gecko's weleens een onbewaakt momentje weten we, waarin ze zo ineens van het plafond af lazeren. Het vooruitzicht dat deze joekel van een paar kilo 's nachts ineens op je valt was voor Nadine (en mij eigenlijk ook zal ik maar toe geven) niet de ideale gedachte om mee in slaap te vallen. Dus vroegen we de receptie of ze ideeën hadden hoe we dat beest naar buiten konden krijgen zonder hem dood te maken, want dat had ie ook niet verdiend. De receptioniste lachte ons hartelijk uit, ondertussen grappen maken met haar collega en verzekerde ons dat dit bij de jungle hoort. Dat snappen wij ook wel, maar niet dit formaat. Uiteindelijk stuurde ze de nachtwaker mee, die hem wist weg te jagen en toch ook wel onder de indruk was van de reuzengecko.
De volgende dag hadden we een taxi gereserveerd die ons naar het Proboscis rehabilitation center bracht. De Proboscis, ofwel de neusaap, staat hier bekend als de monyet Belanda (Hollandse aap). Hij heeft een dikke buik, lange staart, constante erectie en laat ruften bij de vleet! Die moesten we dus wel zien! De mangrove waarin deze beesten leven is een stuk kleiner geworden de laatste jarenen ingeruild voor palmolieplantages, waardoor het nodig is om ze een beetje bij te voeren. Tijdens dat voeren kun je ze zien vanaf een platform. Ook dit was echt geweldig! Het zijn enorm snelle beesten, zo'n 1,20m lang en ze springen van boom naar boom. Ook kunnen ze heel grappig rennen, waarbij ze met hun handen op de grond slaan. Het klinkt dan net of ze klappen.
Op de tweede plek waar je ze kunt zien was er uiteraard weer een filmpje om te kijken. Of eigenlijk hadden ze een aflevering van animal planet op een vhs opgenomen waarin ook neusapen zaten. Toen we uit het zaaltje liepen was het hele gebouw bezaaid met kleinere silver leaf aapjes. Die zijn echt alles behalve verlegen en de toeristen gingen en masse een apenselfie met die beestjes doen. Sommige eikels gingen ze ook oppakken, wat ons niet zo'n goed idee leek. Ook hier waren weer veel neusapen, die zelfs bleken te kunnen zwemmen. Echt heel cool om te zien allemaal!
'S avonds in het restaurant hadden we nieuwe vrienden gemaakt met een Nederlands stel, Frank en Sarah, met wie we de resterende avonden in Saba hebben geborreld en gedobbeld. Althans, wij aan de borrel, zij zijn meer van de fris en de sport. Dit was erg gezellig en ook wel een welkome onderbreking, want verder waren we wel door de spannendste activiteiten heen en hadden we nog een paar dagen over.
Toen we deze avond terug liepen naar de hut hoorden we wat sissen in een boom en vroeg Nadine of ik even wilde bij schijnen en ja hoor, daar zat een dikke vette slang die ofwel ademhalingsproblemen had, ofwel op een primitieve ons wilde laten weten dat hij Nadine aantrekkelijk vond. Gek genoeg ging Nadine helemaal niet in de paniekstand, maar later in de kamer dacht ze wel even dat een kabelgootje een Schorpioen was.
Omdat ons hutje op de hei hier € 50 per nacht kostte hebben we het na 3 nachten maar even ingeruild voor een kamer in de dormatory, die maar € 20 kostte. Het prinsesje had er in het begin wel even moeite mee, maar is er uiteindelijk ook aan gewend geraakt. Het rook vrij muf en was supergehorig, maar verder okee.
De volgende dag heeft Nadine aan haar kleur gewerkt en heb ik mijn best gedaan om niet te verbranden, met een boekje bij het zwembad. Zaterdag was het wel weer tijd voor actie, dus zijn we te voet naar het Rainforest Discovery Center gegaan. Dat is een half uurtje lopen en in 33' C leek het wel sport. Ook in het RDC hebben we veel rond gelopen en heeft Nadine een nieuwe kant van zichzelf aan mij bekend gemaakt. Ze is namelijk fervent Vogelaar. Ja, dat wisten jullie vast ook niet, maar zowel ik als Frank hebben bewijzen van haar eindeloze speurtocht naar het juiste vogelshot, zich in moeilijke bochten wringend met de camera in haar hand. Haar nieuwe bijnaam is daarom Ella geworden.
Er waren hier zoals je kunt verwachten echt megaveel muggen en andere insecten. We sprayden ons dus ook een ongeluk met allerhande bugsprays, maar aangezien deet hier verboden is, weet je eigenlijk miet echt wat je op spuit. Je gaat er in elk geval vreemd door ruiken, dus we hoopten dan maar dat de muggen dat ook niet helemaal vertrouwen. Helaas voor Nadine vonden de mogen haar gezicht echter nog steeds heerlijk. Het gevolg is dat ze een beetje een hoofd had gekregen als mr. Potatohead. Onder haar oog en op beide slapen waren de volgende muggenbulten zichtbaar ter grote van een doorgezaagde golfbal. (Uiteraard was ze nog steeds mooi en hebben we er veel foto's van gemaakt.)
De laatste dag in Saba zijn we nog naar het Borneo Sun Bear conservation center geweest (jaja, ze hebben wat van die centers op Borneo). Superschattige beertjes, de kleinste berensoort te wereld. Ze kunnen als een malloot in een boom klimmen en de jongsten zijn heel speels en lazeren voortdurend om. Echt leuk om te zien. Het is daar ook niet zo druk, dus het personeel kwam van alles uitleggen en hadden zelfs een draagbare telescoop die je mocht gebruiken om de beren beter te kunnen zien en foto's door te maken. Ella heeft hem uiteraard vooral gebruikt op zoek naar inheemse vogelsoorten.
Na dit avontuur waren de bezienswaardigheden in de buurt van Sepilok ook wel een beetje op, dus we hadden er allebei geen bezwaar tegen dat we de volgende dag zouden vliegen naar KL. Sommige mensen dachten er blijkbaar anders over, want er is hier ook een ouder Nederlands stel dat maar liefst 6 weken in ons hotel heeft geboekt. Dat lijken ons er 5 teveel. Zij zijn echter vogelaars van de buitencategorie, inclusief junglehoed en safarikleding, dus hopelijk vinden zij het over een maand nog steeds leuk.
Eenmaal terug in KL vonden we het meteen weer geweldig om in deze stad te zijn. We namen een bus en die stopte ergens in een buurt met alleen maar Indiërs. 'Net Little India' zeiden wij tegen elkaar, om de bus uit te stappen en recht onder een bordje te staan "Little India Bas Stesen". Wij moesten daar alleen heel niet zijn. De buschauffeur was echter een hele toffe peer en fan van Nadine een regelde meteen een maatje van hem die ons voor niks met een minibus bij ons hotel dropte.
Nadine wilde de laatste dagen heel graag een zwembad, dus we hadden tevoren al iets geboekt, in de buurt van de moskee Mashid Jamek, op loopafstand van de Central Market en Chinatown.
De central market is een soort winkelcentrum, maar dan uitsluitend met van die troepjeswinkels die vooral leuk zijn als je gek bent op Aziatische kitsch. Helemaal Nadines plek dus. Zodra we de tassen hadden gedropt zijn we meteen even die markt op gegaan, in de hoop om voor iedereen souvenirs te kopen die onmiskenbaar Aziatisch (kitsch) zijn. Gek genoeg waren de verkopers een beetje verzadigd ofzo. Sommigen wilden helemaal niet onderhandelen, anderen wel maar dan nog vroegen ze veel meer dan hun vele collega meukverkopers die de stad rijk is. We besloten dus na een uurtje dat we voldoende Central Market hadden gezien en dat het tijd was voor eten. Dat kan in KL gelukkig ook bij Nadines favo volk de Indiërs. Met z'n tweeën eten en een drankje erbij komt meestal niet echt op meer dan €2,50 uit, dus als zelfbenoemde penningmeester van de reis werd ik daar ook erg blij van.
Op woensdag hadden we 's morgens kaartjes om de Petronas twintig toers te beklimmen. Dat is het hoofdkantoor van de lokale Shell concurrent en een supermooi gebouw om te zien. Vanaf ongeveer overal in de stad zie je de twee enorme torens, iets van 400 meter hoog. Vanaf onderaan is het lastiger te zien. Wij twee kneuzen liepen de metro uit en vroegen aan een local welke kant op de towers waren, waarop hij antwoord 'je staat er recht voor', haha.
We waren wat te vroeg, dus zijn even in het winkelgedeelte van het gebouw geweest. 5 verdiepingen met alleen maar (dure) merkwinkels die allemaal winterjassen verkochten en dergelijke, waardoor je zou denken dat ze zich niet p de locals richten, want die hoeven alleen in de bus af en toe een jas aan, verder is het hier warm zat.
Met een zeer klein liftje ga je samen met meer dan genoeg andere bezoekers de 81 verdiepingen omhoog naar het uitzichtdeck, nadat we eerst even op de fly over hebben kunnen uitkijken over KL. Supervet vonden we allebei!
Hierna was ik in zo'n goed stemming geraakt dat ik op een onbewaakt moment instemde om de H&M in te gaan. Om een beeld te geven van mijn geweldig goede humeur. Zelfs na een paskamersessie, afrekenen en onder lichte druk zelf ook een hemd kopen, zat de stemming er nog steeds goed in.
Nadat we hadden geluncht, geshopt op een troepjesmarkt voor locals en de H&M kleren hadden gedropt in ons hotel, besloten we maar eens richting de kroeg te gaan. Daarvoor moet je eigenlijk in de wijk Bukit Bintang zijn dachten we. In een lange zoektocht naar een pinautomaat (ik kan maar bij 2 banken pinnen, de rest weigert onze passen) zijn we ook nog even in een winkelcentrum beland met allen maar elektronica. En dan geen kleintje zeg maar. Echt 20x de Mediamarktofzo, echt iets voor Jack.
Hierna zijn we naar de kroeg gegaan. We wisten nog een leuke kroeg met vriendelijke happy hours en daar konden we weer terecht. Pitchers bier waren in de aanbieding en mojito's ook. Het leek wel vrijdagavond bij tante Sil, want na een paar kannen besloten we het eten maar over te slaan en nog een paar verder slingerden we allebei zo lam als een ui de taxi in. Wij wilden broodjes bal gaan halen bij Subway, maar om dit uur was alleen nog de Indiër open. Dus zaten wij stomdronken tussen de locals, die allemaal niet drinken, een paar roti's weg te kauwen in de hoop de schade enigzins in te perken.
De volgende dag werd al gauw duidelijk dat we ons maar eens niet zo heel druk moesten maken. We hebben wat gezwommen (dit keer ben ik zelfs verbrand in de schaduw, dus voor wie dacht dat ik geen speciale skills had...). We zijn langs het fitnesszaaltje gelopen en besloten dat dat op zich al heel sportief was en daarna stelde ik voor om te gaan winkelen. Ja ik weet het, zou ik normaal ook niet verzinnen, maar we wilden allebei wel schoenen kopen en moesten nog wat souvenirs.
We zijn naar Berjaya Times square gegaan, het grootste winkelcentrum van Zuidoost Azië. Denk ongeveer 4 keer hoog catharijne en stapel dat 5 keer op elkaar, dan heb je een redelijk beeld. Geheel versierd met kerstbomen en werkelijk voorzien van alles wat een mens nodig zou kunnen hebben, maar dan bij 50 verschillende winkeltjes te koop. Als klap op de vuurpijl rijdt er ook een achtbaan doorheen (niet gedaan, te misselijk voor) en kun je er bowlen! Dat laatste hebben we uiteraard wel gedaan en ik moet zeggen dat Nadine me dik ingemaakt heeft. Ik vermoed dat ze stiekem met Bob is wezen trainen voor de vakantie.
Verder heb ik in het winkelcentrum ongeveer 25 tassenverkopers gevraagd om een Flybag, wat er zonder uitzondering toe leidde dat ik moest uitleggen wat het was, ze dan nee zeiden en Nadine me uit lachte.
Na vier uur in dit shoppingparadijs gingen we even terug naar het hotel. Nadine had een of andere enorme kutfilm gevonden over dansende zeikstralen en die hebben we gekeken, waarna onze kater de overhand kreeg en we alleen nog even wat eten hebben gescoord en heerlijk weg gedommeld zijn. So much voor de laatste avond :).
De volgdende dag was alweer de laatste. We hadden daar allebei een beetje een gemengd gevoel bij. Aan de ene kant missen we thuis wel en vrienden en familie en zijn we dus blij om te gaan. Aan de andere kant zijn we vakantievieren nog helemaal niet zat en hadden we best nog een paar weken willen blijven. We kijken in ieder geval terug op 6 supertoffe weken. We hebben deze keer wat minder lopen zuipen met backpackers dan eerdere jaren en zijn meer met zijn tweeën op pad geweest. Dat beviel ons allebei prima en we hebben samen heel veel lol gehad.
Vandaag gingen we inpakken en uit checken. Dat duurde allemaal wel even, omdat we de kamer echt hadden veranderd in een warzone. Na deze acties nog even wezen eten bij alweer een Indiër, nog even wezen shoppen op een markt en toen was het tijd voor een laatste stukje cultuur. We namen een taxi naar Batu caves. Aldaar bedachten we ons dat we nog op slippers liepen, erg slim om grotten in te gaan. Maar eigenlijk kwamen we vooral voor de gigantische buddhabeeld die naast de trappen naar de grot staat. Na de obligate foto's hiervandaan hebben gemaakt en enorm shiny buddhabeeld te hebben gescoord overwogen we of we zin hadden in de beklimming. Ik had eerlijk gezegd geen fuck zin, maar Nadine stond op adventure-stand en liep de trap een stukje op, hijgend en wel haha. Toen er een aap bij een mevrouw naast ons in het haar sprong had Nadine echter ook gegeten en gedronken en zijn we maar weer afgedaald.
Hierna dachten we toch nog even snel naar Times Square te gaan omdat we nog 1 ding moesten halen. Eenmaal daar stelde ik voor om naar de bios te gaan. We hebben de film Interstellar gekeken. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat wij dat hebben gedaan, zodat jullie dat niet meer hoeven te doen. Tenzij je 3 uur over hebt en echt zin hebt in een heel wazig verhaal over tijd-ruimte buigingen en andere ongein. Dan moet je hem zeker zien. Wij vonden het echter best relaxed om in de bios te zitten en te lachen om de idiote verhaallijn. Eigenlijk pas toen we de zaal uitliepen merkten we dat er ongeveer ijspegels aan onze wimpers hingen, zo koud was het geweest. Echt bizar, zelfs buiten warmden we niet echt meer op.
Na het eten zouden we de metro terug nemen naar het hotel om dan via een taxi en en een trein naar de luchthaven te gaan. De metro was echt zo druk dat we de eerste 2 treintjes al niet in konden en dus gaven we het op en namen een taxi naar het hotel. De chauffeur bleek ook wel bereid te zijn om ons voor € 20 meteen naar het vliegveld te brengen. Dat klonk wel erg relaxed, dus hebben we even de tassen gehaald en gingen we weer zitten.
Deze taxirit werd zonder meer de meest memorabele van de vakantie. De chauffeur van onze taxi had namelijk wat te vaak naar de gelijknamige films gekeken en dacht dat hij ineens ook zo moest gaan rijden, ondanks onze mededeling dat we tijd zat hadden. Sowieso reed hij waar het kon het liefst op verdrijvingsvlakken of vluchtstroken en dan liefst ook een met 80 langs de file. Het was maar goed dat je mocht roken in zijn taxi ('als je je peuk maar uit het raam gooit'). De eerste keer dat het bijna mis ging was toen hij over de vluchtstrook racete en er iemand anders ook de vluchtstrook op wilde gaan. Dat zag hij wel op tijd, maar er moesten vol in de ankers en met toeteren, flitsen en handgebaren maakte hij de bestuurder van de andere auto duidelijk dat hij hier aanstoot aan had genomen. Die ging vervolgens lekker stil staan op de vluchtstrook voor ons in een poging tot tegenintimidatie. De chauffeur gaf ons te kennen dat die ander een idioot was. De tweede keer was na een rotonde, die hij met 70 nam, toen een andere bestuurder het in zijn hoofd haalde eerst te willen optrekken en niet aan de kant te gaan. We reden er zo'n 5 cm achter toen de andere auto moest remmen boor een voorligger. Op dat moment schrokken we ons alledrie te typhus. De auto slipte nog aardig, geen ABS blijkbaar en op een haar na hadden we hem geraakt. Zelden zo blij geweest dat we er waren. Mark, jij had het heerlijk gevonden dek. Ik.
En nadat we ons laatste geld goed hebben besteed (bier en sigaretten) zitten we nu in het vliegtuig en zijn we alweer bijna thuis.
Bedankt voor het lezen en hopelijk zien we elkaar snel weer!
Dit is alweer het laatste verslagje van deze reis. Wat ons betreft is de tijd voorbij gevlogen. Jammer dat het voorbij is, maar wel heel leuk om jullie straks allemaal weer te zien!
De laatste avond in Ubud was erg gezellig. Het restaurant waar we gingen eten had bbq avond en een zanger met gitaar. Lekker eten en die jongen kon serieus goed spelen! In tegenstelling tot alle andere restaurants van Ubud kreeg deze de tent zelfs redelijk vol. Ik was megaverbrand op de brommer eerder die dag, omdat ik me heel eigenwijs niet had ingesmeerd. Gelukkig waren we strategisch naast een fontein opgesteld, zodat Nadine de servetten kon nat maken die ik gebruikte om mijn benen de broodnodige verkoeling te geven. De bediening zat ons verbaasd aan te staren, maar bleef wel lekker doorhobbelen met biertjes. Uiteindelijk liepen we heel gelukkig en met een stuk in de kraag achterstevoren de tent uit.
We waren op dinsdag van Bali naar KL gevlogen. Wederom met onze vriendjes van Malindo Air. Ik moet zeggen, een van de beste vluchten ooit! Er was weliswaar wat vertraging, maar we zaten zo relaxed dat dat helemaal niet erg was. Sowieso was de stoel naast ons vrij gekomen omdat de luidruchtige jongen die er zat liever naast zijn vrienden wilde gaan zitten om samen dingen in het Indisch te schreeuwen. Dat maakte wel ruimte voor ons, zodat Nadine lekker kon liggen. Daarnaast hadden we bij de incheckbalie gevraagd of er plek was met extra beenruimte en die was er, zodat ik zelfs gestrekt kon liggen. Daarbij heeft Malindo hele goede tv's met leuke films en zijn de prijzen uiterst schappelijk.
Vanaf KLIA2 namen we weer de bus de stad in. Dat is echt top geregeld en bijna gratis, €2,50 pp voor een uur rijden. Helaas waren we net als de stoere jongens achterin gaan zitten. Daarnaast had de bus de vering zo afgesteld dat het leek alsof we met een rubberbootje over het IJsselmeer gingen, dus Nadine werd een beetje misselijk, gewoon een beetje misselijk...
Eenmaal in KL stapten we uit in de buurt van Chinatown en liepen we al vrij vlot tegen een goedkoop hotel aan, niet te ver van de bussen en van de night market, de plek waar je goedkope namaaktommel kan kopen en waar een bar zit die Leffe Blond verkoopt. Ah yeah. De kamer was piepklein, zo'n 6 m2 maar had wel tv en een vet luxe regendouche. 's Avonds hebben we de eerste souvenirs gekocht na keiharde onderhandelingen, waarbij de verkopers net deden alsof we hun kinderen wilden kopen. Daarna nog even een een Leffe en een subwaybroodje gedaan en bijtijds naar bed gegaan. Om 7 uur hobbelden we namelijk alweer het hotel uit op zoek naar ontbijt en een bus om naar het vliegveld te gaan. Die was vlot gevonden, maar kwam wel erg laat, waardoor we hem een klein beetje knepen. Uiteindelijk ging het allemaal prima en hadden we ruim tijd over om in te checken, nog een keertje ontbijten en naar Saba, in het noorden van Borneo, te vliegen met Malaysia Airlines (jaja, wij durven).
Ik had wel een beetje verwacht dat dit een luxe vlucht zou zijn, maar dat viel reuze tegen. Enorm op elkaar gepakt en helaas geen entertainment, anders dan een kind wat om het kwartier van achteren tegen de stoel aan trapte. Het was gelukkig niet zo ver, 2,5 uur, dus prima. We landden volgens plan op Sandakan AirPort. Dat is ongeveer de helft van vliegveld Eindhoven, met maar liefst 1 landingsbaan. Heel anders dan KLIA.
We hadden tevoren al een hutje geboekt in het Sepilok Forest Edge resort. Echt een heel mooi resort, met goed verzorgde tuin met daarin de hutjes, een dorm, een restaurant en een piepklein zwembadje. De meeste vijvers zijn groter en dieper, maar als het 32' is dan ben je er dolblij mee. Het resort ligt tegen het regenwoud aan (hence the name) en is gevuld met insecten, kippen, van die koeien met horens (Nadine dacht dat ze een olifant hoorde brullen, bleek zo' koei te zijn, haha) gecko's en zelfs af en toe een slang. Als je op zoek bent naar rust en natuur, dan is dit je ding. Natuur vinden wij ook vet en rust mag ook, maar hier is het wel echt megakalm. Er zijn haast geen mensen hier, behalve af en toe een toergroep die mekaar een uurtje zwijgend aankijken en dan weer de bus in hoppen, op naar een volgend avontuur. Wel bizar trouwens dat al die mensen de toertjes doen, want die zijn echt joegend duur hier. Een dagje apen kijken en een wandeling door de jungle: € 120, en zo verder. Zelf naar de apen gaan kost €7,50 en de jungle is overal, dus dat is gratis en hooguit moet je nog voor een tientje een gids nemen. Wij besloten dus te passen voor de toers, want Hollanders als we zijn gaan we natuurlijk niet zomaar geld wegsmijten.
Daarnaast waren er nog een handjevol andere gasten en het personeel. De bar sluit rond tien uur en tegen die tijd kun je werkelijk een kanon afschieten. Verder is het een restaurant voor lifestyle dining, wat dat ook moge zijn, dus er is helaas weinig normaals te krijgen, maar wel veel vergezochte combi's zoals perentosti en saté met cocosnotensaus. Het was best okee eten, maar wij houden meer van mie goreng en saté met satesaus. We aten derhalve met graagte bij de cafetaria's van de attracties of van andere hotels.
Je zou denken dat we dan supervroeg wakker zouden zijn en ons op tijd konden melden voor het voeren van de Oerang Oetangs, maar niets was minder waar. Na het ontbijt moesten we redelijk doorstappen naar het Oerang Oetang conservation center, alwaar je de beste kans hebt om wilde oerang oetangs te spotten in heel de wereld. Bezweet en wel kwamen we daar aan, om tot de blije conclusie te komen dat we zo ongeveer de enige gasten waren. Dat duurde maar heel even, want eenmaal op het platform aangekomen stond er een gigantische menigte met camera in de aanslag te wachten op de apen.
Gelukkig kwamen die wel en konden we voor het eerst deze fantastische beesten live aanschouwen. Het conservation center haalt de oerang oetangs op die locals vinden in dorpen en op de palmolieplantages en koopt ze van mensen die ze als huisdier houden (freaks). Het doel is dat ze eerst wat apenskills leren en daarna weer het regenwoud in gaan. De eerste tijd komen ze dan vaak nog extra eten halen in de buurt van het centrum en dat is het moment waarop je ze als toerist kan zien.
Omdat we een kaartje hadden voor de hele dag en het centrum 's middags ook nog een keer open gaat besloten we dat we na de lunch nog een keer wilden gaan, want dan zou het waarschijnlijk minder druk zijn. We hebben nog even het filmpje meegepakt over het hoe en wat rondom aap en Centrum en daarna hadden we wel weer trek gekregen.
We gingen lunchen bij een ander resort dan het onze. Het eten was niet erg boeiend maar daarna... We waren net klaar met eten toen we ineens een oerang Oetang zagen lopen op de balustrade van het restaurant, op weg naar onze tafel! Aangezien we net hadden geleerd dat een boze oerang oetang je zo aan stukken trekt, stonden we maar even op en deinsden een paar meter terug. De serveerster wist echter te vertellen dat deze aap wel vaker langs kwam en had haar Michelle genoemd. Ze was schijnbaar op zoek naar ketchup (!) en die hadden wij op tafel staan. Echt heel gaaf om te zien van zo dichtbij! Nadat het personeel de ketchup in veiligheid had gebracht klom de aap op het dak en liep daar nog wat rondjes.
's Middags gingen we terug naar het conservation center en nu was het inderdaad een stuk rustiger. We hebben deze keer ook veel meer apen gezien. Wat vooral gaaf was, was dat ze niet zozeer voor het voeden kwamen, maar meer met hun eigen apenstreken bezig waren. Een heel grote oerang Oetang kwam op het pad zitten op een balustrade en joeg daar iedereen angst aan, vooral doordat de verzorger iedereen bleef waarschuwen voor zijn agressieve neigingen. Echt een prachtig beest wel en uiteraard hebben we de camera helemaal ramvol staan met hem!
Toen we later op het pad liepen kwam hij ineens voorbij hupsen en als we niet een tikkie terug hadden gedeinsd (help Jan HELP!) was ie over onze tenen heen gestapt. Als we levensmoe waren geweest hadden we hem kunnen aaien.
Er was ook nog een andere oerang oetang komen aanslingeren, die een beetje camerageil leek. Hij liep direct op de menigte af, die gillend uit elkaar ging, haha. Daarna klom hij op het dak van het plateau waar iedereen stond en ging vanaf daar lekker breed doen en wies kieken! Echt een geweldige middag en helemaal de moeite waard om voor naar Saba te gaan!
Die avond hadden we gegeten in het restaurant van het resort en na een paar biertjes gingen we moe en zeer voldaan naar de hut. Aldaar werden we verrast door een beest, dat ik even vlug zag en daarna niet meer. Ik hoorde hem echter wel lopen tegen de muur en over het plafond, pok pok pok pok. Even later zag ik hem weer en het bleek echt de godzilla onder de gecko's te zijn. Normaal gesproken zijn we altijd heel blij met gecko's op de kamer, want die eten muggen. Maar deze was zo enorm, dat we het toch niet heel relaxed vonden. Ten eerste omdat dat beest de hele nacht loopt over het plafond. Normaal is dat prima, maar deze annabolenvariant was zo zwaar dat je hem dan ook steeds heel goed hoorde. Daarnaast hebben gecko's weleens een onbewaakt momentje weten we, waarin ze zo ineens van het plafond af lazeren. Het vooruitzicht dat deze joekel van een paar kilo 's nachts ineens op je valt was voor Nadine (en mij eigenlijk ook zal ik maar toe geven) niet de ideale gedachte om mee in slaap te vallen. Dus vroegen we de receptie of ze ideeën hadden hoe we dat beest naar buiten konden krijgen zonder hem dood te maken, want dat had ie ook niet verdiend. De receptioniste lachte ons hartelijk uit, ondertussen grappen maken met haar collega en verzekerde ons dat dit bij de jungle hoort. Dat snappen wij ook wel, maar niet dit formaat. Uiteindelijk stuurde ze de nachtwaker mee, die hem wist weg te jagen en toch ook wel onder de indruk was van de reuzengecko.
De volgende dag hadden we een taxi gereserveerd die ons naar het Proboscis rehabilitation center bracht. De Proboscis, ofwel de neusaap, staat hier bekend als de monyet Belanda (Hollandse aap). Hij heeft een dikke buik, lange staart, constante erectie en laat ruften bij de vleet! Die moesten we dus wel zien! De mangrove waarin deze beesten leven is een stuk kleiner geworden de laatste jarenen ingeruild voor palmolieplantages, waardoor het nodig is om ze een beetje bij te voeren. Tijdens dat voeren kun je ze zien vanaf een platform. Ook dit was echt geweldig! Het zijn enorm snelle beesten, zo'n 1,20m lang en ze springen van boom naar boom. Ook kunnen ze heel grappig rennen, waarbij ze met hun handen op de grond slaan. Het klinkt dan net of ze klappen.
Op de tweede plek waar je ze kunt zien was er uiteraard weer een filmpje om te kijken. Of eigenlijk hadden ze een aflevering van animal planet op een vhs opgenomen waarin ook neusapen zaten. Toen we uit het zaaltje liepen was het hele gebouw bezaaid met kleinere silver leaf aapjes. Die zijn echt alles behalve verlegen en de toeristen gingen en masse een apenselfie met die beestjes doen. Sommige eikels gingen ze ook oppakken, wat ons niet zo'n goed idee leek. Ook hier waren weer veel neusapen, die zelfs bleken te kunnen zwemmen. Echt heel cool om te zien allemaal!
'S avonds in het restaurant hadden we nieuwe vrienden gemaakt met een Nederlands stel, Frank en Sarah, met wie we de resterende avonden in Saba hebben geborreld en gedobbeld. Althans, wij aan de borrel, zij zijn meer van de fris en de sport. Dit was erg gezellig en ook wel een welkome onderbreking, want verder waren we wel door de spannendste activiteiten heen en hadden we nog een paar dagen over.
Toen we deze avond terug liepen naar de hut hoorden we wat sissen in een boom en vroeg Nadine of ik even wilde bij schijnen en ja hoor, daar zat een dikke vette slang die ofwel ademhalingsproblemen had, ofwel op een primitieve ons wilde laten weten dat hij Nadine aantrekkelijk vond. Gek genoeg ging Nadine helemaal niet in de paniekstand, maar later in de kamer dacht ze wel even dat een kabelgootje een Schorpioen was.
Omdat ons hutje op de hei hier € 50 per nacht kostte hebben we het na 3 nachten maar even ingeruild voor een kamer in de dormatory, die maar € 20 kostte. Het prinsesje had er in het begin wel even moeite mee, maar is er uiteindelijk ook aan gewend geraakt. Het rook vrij muf en was supergehorig, maar verder okee.
De volgende dag heeft Nadine aan haar kleur gewerkt en heb ik mijn best gedaan om niet te verbranden, met een boekje bij het zwembad. Zaterdag was het wel weer tijd voor actie, dus zijn we te voet naar het Rainforest Discovery Center gegaan. Dat is een half uurtje lopen en in 33' C leek het wel sport. Ook in het RDC hebben we veel rond gelopen en heeft Nadine een nieuwe kant van zichzelf aan mij bekend gemaakt. Ze is namelijk fervent Vogelaar. Ja, dat wisten jullie vast ook niet, maar zowel ik als Frank hebben bewijzen van haar eindeloze speurtocht naar het juiste vogelshot, zich in moeilijke bochten wringend met de camera in haar hand. Haar nieuwe bijnaam is daarom Ella geworden.
Er waren hier zoals je kunt verwachten echt megaveel muggen en andere insecten. We sprayden ons dus ook een ongeluk met allerhande bugsprays, maar aangezien deet hier verboden is, weet je eigenlijk miet echt wat je op spuit. Je gaat er in elk geval vreemd door ruiken, dus we hoopten dan maar dat de muggen dat ook niet helemaal vertrouwen. Helaas voor Nadine vonden de mogen haar gezicht echter nog steeds heerlijk. Het gevolg is dat ze een beetje een hoofd had gekregen als mr. Potatohead. Onder haar oog en op beide slapen waren de volgende muggenbulten zichtbaar ter grote van een doorgezaagde golfbal. (Uiteraard was ze nog steeds mooi en hebben we er veel foto's van gemaakt.)
De laatste dag in Saba zijn we nog naar het Borneo Sun Bear conservation center geweest (jaja, ze hebben wat van die centers op Borneo). Superschattige beertjes, de kleinste berensoort te wereld. Ze kunnen als een malloot in een boom klimmen en de jongsten zijn heel speels en lazeren voortdurend om. Echt leuk om te zien. Het is daar ook niet zo druk, dus het personeel kwam van alles uitleggen en hadden zelfs een draagbare telescoop die je mocht gebruiken om de beren beter te kunnen zien en foto's door te maken. Ella heeft hem uiteraard vooral gebruikt op zoek naar inheemse vogelsoorten.
Na dit avontuur waren de bezienswaardigheden in de buurt van Sepilok ook wel een beetje op, dus we hadden er allebei geen bezwaar tegen dat we de volgende dag zouden vliegen naar KL. Sommige mensen dachten er blijkbaar anders over, want er is hier ook een ouder Nederlands stel dat maar liefst 6 weken in ons hotel heeft geboekt. Dat lijken ons er 5 teveel. Zij zijn echter vogelaars van de buitencategorie, inclusief junglehoed en safarikleding, dus hopelijk vinden zij het over een maand nog steeds leuk.
Eenmaal terug in KL vonden we het meteen weer geweldig om in deze stad te zijn. We namen een bus en die stopte ergens in een buurt met alleen maar Indiërs. 'Net Little India' zeiden wij tegen elkaar, om de bus uit te stappen en recht onder een bordje te staan "Little India Bas Stesen". Wij moesten daar alleen heel niet zijn. De buschauffeur was echter een hele toffe peer en fan van Nadine een regelde meteen een maatje van hem die ons voor niks met een minibus bij ons hotel dropte.
Nadine wilde de laatste dagen heel graag een zwembad, dus we hadden tevoren al iets geboekt, in de buurt van de moskee Mashid Jamek, op loopafstand van de Central Market en Chinatown.
De central market is een soort winkelcentrum, maar dan uitsluitend met van die troepjeswinkels die vooral leuk zijn als je gek bent op Aziatische kitsch. Helemaal Nadines plek dus. Zodra we de tassen hadden gedropt zijn we meteen even die markt op gegaan, in de hoop om voor iedereen souvenirs te kopen die onmiskenbaar Aziatisch (kitsch) zijn. Gek genoeg waren de verkopers een beetje verzadigd ofzo. Sommigen wilden helemaal niet onderhandelen, anderen wel maar dan nog vroegen ze veel meer dan hun vele collega meukverkopers die de stad rijk is. We besloten dus na een uurtje dat we voldoende Central Market hadden gezien en dat het tijd was voor eten. Dat kan in KL gelukkig ook bij Nadines favo volk de Indiërs. Met z'n tweeën eten en een drankje erbij komt meestal niet echt op meer dan €2,50 uit, dus als zelfbenoemde penningmeester van de reis werd ik daar ook erg blij van.
Op woensdag hadden we 's morgens kaartjes om de Petronas twintig toers te beklimmen. Dat is het hoofdkantoor van de lokale Shell concurrent en een supermooi gebouw om te zien. Vanaf ongeveer overal in de stad zie je de twee enorme torens, iets van 400 meter hoog. Vanaf onderaan is het lastiger te zien. Wij twee kneuzen liepen de metro uit en vroegen aan een local welke kant op de towers waren, waarop hij antwoord 'je staat er recht voor', haha.
We waren wat te vroeg, dus zijn even in het winkelgedeelte van het gebouw geweest. 5 verdiepingen met alleen maar (dure) merkwinkels die allemaal winterjassen verkochten en dergelijke, waardoor je zou denken dat ze zich niet p de locals richten, want die hoeven alleen in de bus af en toe een jas aan, verder is het hier warm zat.
Met een zeer klein liftje ga je samen met meer dan genoeg andere bezoekers de 81 verdiepingen omhoog naar het uitzichtdeck, nadat we eerst even op de fly over hebben kunnen uitkijken over KL. Supervet vonden we allebei!
Hierna was ik in zo'n goed stemming geraakt dat ik op een onbewaakt moment instemde om de H&M in te gaan. Om een beeld te geven van mijn geweldig goede humeur. Zelfs na een paskamersessie, afrekenen en onder lichte druk zelf ook een hemd kopen, zat de stemming er nog steeds goed in.
Nadat we hadden geluncht, geshopt op een troepjesmarkt voor locals en de H&M kleren hadden gedropt in ons hotel, besloten we maar eens richting de kroeg te gaan. Daarvoor moet je eigenlijk in de wijk Bukit Bintang zijn dachten we. In een lange zoektocht naar een pinautomaat (ik kan maar bij 2 banken pinnen, de rest weigert onze passen) zijn we ook nog even in een winkelcentrum beland met allen maar elektronica. En dan geen kleintje zeg maar. Echt 20x de Mediamarktofzo, echt iets voor Jack.
Hierna zijn we naar de kroeg gegaan. We wisten nog een leuke kroeg met vriendelijke happy hours en daar konden we weer terecht. Pitchers bier waren in de aanbieding en mojito's ook. Het leek wel vrijdagavond bij tante Sil, want na een paar kannen besloten we het eten maar over te slaan en nog een paar verder slingerden we allebei zo lam als een ui de taxi in. Wij wilden broodjes bal gaan halen bij Subway, maar om dit uur was alleen nog de Indiër open. Dus zaten wij stomdronken tussen de locals, die allemaal niet drinken, een paar roti's weg te kauwen in de hoop de schade enigzins in te perken.
De volgende dag werd al gauw duidelijk dat we ons maar eens niet zo heel druk moesten maken. We hebben wat gezwommen (dit keer ben ik zelfs verbrand in de schaduw, dus voor wie dacht dat ik geen speciale skills had...). We zijn langs het fitnesszaaltje gelopen en besloten dat dat op zich al heel sportief was en daarna stelde ik voor om te gaan winkelen. Ja ik weet het, zou ik normaal ook niet verzinnen, maar we wilden allebei wel schoenen kopen en moesten nog wat souvenirs.
We zijn naar Berjaya Times square gegaan, het grootste winkelcentrum van Zuidoost Azië. Denk ongeveer 4 keer hoog catharijne en stapel dat 5 keer op elkaar, dan heb je een redelijk beeld. Geheel versierd met kerstbomen en werkelijk voorzien van alles wat een mens nodig zou kunnen hebben, maar dan bij 50 verschillende winkeltjes te koop. Als klap op de vuurpijl rijdt er ook een achtbaan doorheen (niet gedaan, te misselijk voor) en kun je er bowlen! Dat laatste hebben we uiteraard wel gedaan en ik moet zeggen dat Nadine me dik ingemaakt heeft. Ik vermoed dat ze stiekem met Bob is wezen trainen voor de vakantie.
Verder heb ik in het winkelcentrum ongeveer 25 tassenverkopers gevraagd om een Flybag, wat er zonder uitzondering toe leidde dat ik moest uitleggen wat het was, ze dan nee zeiden en Nadine me uit lachte.
Na vier uur in dit shoppingparadijs gingen we even terug naar het hotel. Nadine had een of andere enorme kutfilm gevonden over dansende zeikstralen en die hebben we gekeken, waarna onze kater de overhand kreeg en we alleen nog even wat eten hebben gescoord en heerlijk weg gedommeld zijn. So much voor de laatste avond :).
De volgdende dag was alweer de laatste. We hadden daar allebei een beetje een gemengd gevoel bij. Aan de ene kant missen we thuis wel en vrienden en familie en zijn we dus blij om te gaan. Aan de andere kant zijn we vakantievieren nog helemaal niet zat en hadden we best nog een paar weken willen blijven. We kijken in ieder geval terug op 6 supertoffe weken. We hebben deze keer wat minder lopen zuipen met backpackers dan eerdere jaren en zijn meer met zijn tweeën op pad geweest. Dat beviel ons allebei prima en we hebben samen heel veel lol gehad.
Vandaag gingen we inpakken en uit checken. Dat duurde allemaal wel even, omdat we de kamer echt hadden veranderd in een warzone. Na deze acties nog even wezen eten bij alweer een Indiër, nog even wezen shoppen op een markt en toen was het tijd voor een laatste stukje cultuur. We namen een taxi naar Batu caves. Aldaar bedachten we ons dat we nog op slippers liepen, erg slim om grotten in te gaan. Maar eigenlijk kwamen we vooral voor de gigantische buddhabeeld die naast de trappen naar de grot staat. Na de obligate foto's hiervandaan hebben gemaakt en enorm shiny buddhabeeld te hebben gescoord overwogen we of we zin hadden in de beklimming. Ik had eerlijk gezegd geen fuck zin, maar Nadine stond op adventure-stand en liep de trap een stukje op, hijgend en wel haha. Toen er een aap bij een mevrouw naast ons in het haar sprong had Nadine echter ook gegeten en gedronken en zijn we maar weer afgedaald.
Hierna dachten we toch nog even snel naar Times Square te gaan omdat we nog 1 ding moesten halen. Eenmaal daar stelde ik voor om naar de bios te gaan. We hebben de film Interstellar gekeken. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat wij dat hebben gedaan, zodat jullie dat niet meer hoeven te doen. Tenzij je 3 uur over hebt en echt zin hebt in een heel wazig verhaal over tijd-ruimte buigingen en andere ongein. Dan moet je hem zeker zien. Wij vonden het echter best relaxed om in de bios te zitten en te lachen om de idiote verhaallijn. Eigenlijk pas toen we de zaal uitliepen merkten we dat er ongeveer ijspegels aan onze wimpers hingen, zo koud was het geweest. Echt bizar, zelfs buiten warmden we niet echt meer op.
Na het eten zouden we de metro terug nemen naar het hotel om dan via een taxi en en een trein naar de luchthaven te gaan. De metro was echt zo druk dat we de eerste 2 treintjes al niet in konden en dus gaven we het op en namen een taxi naar het hotel. De chauffeur bleek ook wel bereid te zijn om ons voor € 20 meteen naar het vliegveld te brengen. Dat klonk wel erg relaxed, dus hebben we even de tassen gehaald en gingen we weer zitten.
Deze taxirit werd zonder meer de meest memorabele van de vakantie. De chauffeur van onze taxi had namelijk wat te vaak naar de gelijknamige films gekeken en dacht dat hij ineens ook zo moest gaan rijden, ondanks onze mededeling dat we tijd zat hadden. Sowieso reed hij waar het kon het liefst op verdrijvingsvlakken of vluchtstroken en dan liefst ook een met 80 langs de file. Het was maar goed dat je mocht roken in zijn taxi ('als je je peuk maar uit het raam gooit'). De eerste keer dat het bijna mis ging was toen hij over de vluchtstrook racete en er iemand anders ook de vluchtstrook op wilde gaan. Dat zag hij wel op tijd, maar er moesten vol in de ankers en met toeteren, flitsen en handgebaren maakte hij de bestuurder van de andere auto duidelijk dat hij hier aanstoot aan had genomen. Die ging vervolgens lekker stil staan op de vluchtstrook voor ons in een poging tot tegenintimidatie. De chauffeur gaf ons te kennen dat die ander een idioot was. De tweede keer was na een rotonde, die hij met 70 nam, toen een andere bestuurder het in zijn hoofd haalde eerst te willen optrekken en niet aan de kant te gaan. We reden er zo'n 5 cm achter toen de andere auto moest remmen boor een voorligger. Op dat moment schrokken we ons alledrie te typhus. De auto slipte nog aardig, geen ABS blijkbaar en op een haar na hadden we hem geraakt. Zelden zo blij geweest dat we er waren. Mark, jij had het heerlijk gevonden dek. Ik.
En nadat we ons laatste geld goed hebben besteed (bier en sigaretten) zitten we nu in het vliegtuig en zijn we alweer bijna thuis.
Bedankt voor het lezen en hopelijk zien we elkaar snel weer!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
